Ruhumun ilacı oğlum
Aylar var ki sen geleceksin diye boş karşımdaki sandalye. Sen gelirsin diye her gece ışıklar açık dalıyorlar evdekiler uykuya. “Sen?” deme. Kalbinin atışı benden uzağa düştü düşeli uyku uğramıyor gözlerime. Göz kapaklarımda döneceğin günün hayalinden başka bir şey saklamıyorum. Sürprizin olur anacağına diye sevdiğin yemekleri günlere bölüştürdüm. Her gün birini illa ki yapıyorum. Kalbin burada atıyor ama aklın burada kalmasın, kimseye kendimi ezdirmiyorum. Nicedir perde aralığından bir kamuflajı gözlüyorum. Aklımı istila eden düşünceleri kovamıyorum. Misal üşüyor olduğuna eminim, bu evde soba yakmıyorum. Varsın soğuk ciğerime işlesin. Hoş, benim ciğerim de sensin…
Anacığının aydınlığı…
Büyük adamlar büyük meseleler konuşuyor şimdilerde. Gavurun icadı ışıklı kutudan olduğun yerde azrailin kol gezdiğini öğreniyorum. Sen ölmedin biliyorum. Çocuklar annelerinden önce ölmezler gözümün nuru. Arkadaşlarına üzüldüğünü biliyorum. Üzül oğlum ve hatta ağla. Çünkü üzülmek ve ağlamak insanidir, insanlıktır. Çok yıpratma kendini. Ana yüreğim kalbinin sızlamasına razı gelmiyor, haklı yere dahi olsa. Mektubumu alınca anacığına ses et. Geride kalan tüm dostlarına da benden selam et. Allah’ın merhametine emanetsiniz…
Ciğerimin acısı oğlum
Bugün çocukların da annelerinden önce ölebileceğini öğrendiğim gün. Bugün ciğerime son kez nefes doldu. Gözüm aydınlığı son kez gördü. Kolum son kez kalktı. Son kez tökezlemeden yürüdüm. Bugün güneş son kez doğdu. İnsan evladıyla ilgili her şeyi hissediyormuş da, konduramadığından mütevellit herhalde, öldüğünü hissedemiyormuş. Canımın yarası oğlum! Karşımdaki sandalye hala boş. Lambalar hep açık. Her güne en az bir tane sevdiğin yemekten pişiriyorum. Kendimi yokluğundan başka kimseye ezdirmiyorum. Gözüm hala perde aralığından bir kamuflajı gözlüyor. Üşüyor olduğuna hala eminim. Kış günü toprağın üstünü atlas yorganla örtesim geliyor. Soğuk artık ciğerime işlemiyor, zira aylar var ki ciğerim yanıyor. Hiçbir teselli cümlesi duymak istemiyorum. 9 ay karnımda 24 sene kalbimin ortasında taşıdığım seni, toprağın altına koymamın hiçbir haklı gerekçesi yok çünkü. Çünkü ben senin annenim. Anneler, evlatlarından başka hiçbir şeyi hiç kimseyi düşünmezler, kendilerini bile. Sırf bu sebepten kalbimin yarısı acınla yarısı ise öfkeyle dolu. Acım da öfkem de sen de Allah’a emanet oğlum. Yaşıyorsam, canıma kastım ipekten kemiklerini sızlatmasın diye…
