Ben içi çocuk kalmış bir kadınım. Şimdi o çocuk yanımla yazıyorum. 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı'nı kutlarken, egemenliğini koruyamamış kadınlar ve çocuklar adına yazıyorum.
Öldürülen annelerin de çocukları var ya hani, bugün onlarında bayramı ya! Onların adına yazıyorum. Birileri mahpus yatıyor diye maalesef bizim acımız dinmiyor. Ellerimizden kayıp giden annelerimizin yeri dolmuyor. Ve onlarsız her bayram eksik. Annesini göremediği için mezarına gittiğinde bile çok mutlu olan biriyim ben. İçimdeki şey yarım bırakılmış çocukluk. İçimdeki şey benim. İçimdeki şey yarım bırakılan, çalınan çocukluğum. Bağırmak istiyorum. Artık İsyan ediyorum. Haykırıyorum içimde. Yeter artık anneleri öldürmeyin! Namus adı altında, kıskançlık adı altında, çeşitli bahanelerle çocukların annelerini öldürmeyin! Dokunmayın. Vurmayın!
Vurduğunuz yerden büyüyor çocuklar. Annesine vurursun, kızı kanar. Annesini öldürürsün, kızını gömersin. Diri diri gömersin. Yaşarken gömersin. Koca bir boşluğa itersin. Sonsuz ve ucu bucağı gözükmeyen bir boşluk. Asla hiçbir şey doldurmaz yerini. Normal değil. Kabul etmiyorum. Çocukluğumun öldürülmesi de normal değildi. Annemin ölmesi de normal değil. Bunu kabul etmeyeceğim. Normalleştirmeyeceğim. Herkes sussa da ben susmayacağım. İçimde bağırıyorum. Her dakika. Güçlüsün diyorlar bana. Oysa ben her dakika kendi içimde yere düşüyorum. Üstelik kimse de sarmıyor orda. Kimse görmüyor çünkü. Orda kimse kanayan dizlerimi görmüyor. Kabuk bağlıyor. Tam iyileşecek gibi oluyorsun gene kanıyor. Bir çocuğun elinden annesini alıp, toprağını vermeyin.
Üstelik bu acı anne, baba olsan da geçmiyor. Büyüdüm. Ben büyüdüm. Yaşım büyüdü. Boyum uzadı. Yaptığım işler çoğaldı. Her şey büyüdü. Kalbimdeki annesiz çocuk büyüdü. Ama ben hala annemin elimi ölerek bıraktığı gündeyim. Ölmedi ki öldürüldü. Günler geçiyor. Ama o gün geçmiyor. Her cenaze bitiyor. Ama bu cenaze bitmiyor.
Biliyor musunuz ben annemi 23 Nisan’da kaybettim! Kaybettik savaşımızı. Bakın kaybetti demiyorum. Kaybettik… O günden sonra hiç çocuk olmadım.
Ve şimdi anneyim. Benim de bir kızım var. Bu yazıyı 22 nisanı 23 nisana bağlayan gece 2.30 da yazıyorum. Kabul, biraz ağlıyorum. Yarın hiç acımıyormuş gibi kızımla 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramını kutlayacağız. Çünkü ben anneyim. Acımıyormuş gibi yapmayı ben de öğrendim. Çocuğum için.
Öldürmeyin çocukların annelerini. Mutluluklarını almayın. 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı kutlu olsun.
