Dünya korona virüsüyle kasıp kavrulurken uzunca bir zaman bizde hastalık görülmedi. Doğumuzda, batımızda, güneyimizde, kuzeyimizde fink attı da ne hikmetse bize ulaşmadı.
Ne de olsa efsunluyuz, dini bütün namaz kılıp abdest alan insanlarız. Bir süre dua ile abdest ile bulaşıp yayılmasını önledik, hem Türk geni de bu virüsü ret ediyor, batıya nispet edercesine tükürüp atıyor, topuğuyla ezip mahvediyormuş.
Virüs tüm dünyada hızla yayılırken Türkiye’nin etrafından dolaştı, fırsat bu fırsat bize de sabahlara kadar el âlemin müşkül vaziyetini konuşup tartışmak düştü.
Türk kası gibi Türk geni varmış. Bu gen koronanın üstüne atılıp üç-beş saniyede derdest ediyor bir kenara fırlatıyormuş. Genden ses çıktığını fark etmişler, kulak verip dinlemişler. İp incecik bir ses mehter marşı söylüyormuş.
Ve öğrendik ki bilim insanı olmak ile sirk soytarılığı arasında ince bir çizgi varmış. Ekranlarda bu çizgiyi aşıp bilim insanlığından soytarılığa düşenleri gördük. İş yapmaktansa konuşmayı severiz, virüs dalga dalga yayılırken bol bol konuştuk.
Esas meseleye gelirsek, herkese kucak açan virüs niçin bize bu kadar geç ulaştı? Çok basit, ret ettiğimiz, böyle bir durumu kabul etmediğimiz için.
Düşünün bakalım, ülkede ekonomik kriz var mı? Yok. Geçim sıkıntısı var mı? Yok. Suriye, Rusya, ABD ile sorunlarımız var mı? Yok. Adaleti dağıtan kurumlarda büyük sıkıntılar var mı? Yok.
Rüya diyarında yaşıyoruz, zengin, kültürlü ve en önemlisi dini bütün insanlarız, virüsün haddine mi bize ilişmek. İş bilen hükümetimiz bizde yok dedi, o da var olmaya cesaret edemedi.
Hastalığın, tehlikeli salgının bile siyasetini yaptılar. Her şeyi inkâr etme alışkanlığıyla bu olaya da aynı tepkiyi verdiler, tuttu hiçbir şey olmaz dua edelim bilmem ne, dediler.
Bir film izlemiştim. İsmini hatırlamıyorum. Kadın ABD'den İspanya'ya akraba düğünü için gelir. Düğün esnasında kızı kaçırılır. Ailenin ödeyemeyeceği miktarda fidye isterler ve iki gün sonra kızı öldüreceğiz, derler. Herkes kahrolur. ABD'deki babaya haber verilir.
Adam gelir, durumu anlatırlar, o da der ki: “Tanrı'ya güvenelim, kızım için dua edelim. İnanıyorum, sağ salim kurtulacak.” Herkes şaşkın adama bakar. Kızın ölümüne saatler kalmıştır. Sonradan anlaşılır ki kaçırılan kız adamdan değilmiş ve adam da bunu bilmekteymiş. O yüzden rahat rahat dua edelim demekteymiş.
Bu kadar ciddiyetsizlikten sonra, virüsü ret edip bizde yok demelerinden sonra, şu günlerde harekete geçmelerinin sebebi nedir? Hastalığın zengin, fakir; siyasetçi, maden işçisi ayırt etmeyip herkese kolay bir şekilde ulaşabildiğini anlamaları olabilir mi? Düşün Mine, bu virüs fakiri hasta edip zenginin kalın derisini; yüksek mevki sahibinin korumasını, makam aracını aşamasaydı okullar tatil olur, camiler kapatılır mıydı?
Salgın can sıkıcı bir sosyal gerçekliğimizi tokat gibi yüzümüze çarpmaktan geri kalmadı.
Gelişmiş ülkelerin insanı emekliliğinde, iş yaşamı boyunca yapmak istediği fakat vakit bulamadığı şeylere yöneliyor. Balık tutuyor, resim yapıyor, sevdiği enstrümanı çalmayı öğreniyor, aklıma gelen gelmeyen bir dünya şey yapıyor.
Bizim insanımız ise emekli olunca dine yöneliyor, kendini ibadete veriyor. Sıkıntıdan beş vakit üzerine beş vakit daha kılıyor.
Yapacak işi kendini oyalayacak meşgalesi yok, kulağı ezanda, gözü saatte namaz vaktini kolluyor. Ben, ezan okunmadan namaz kılıp okunduktan sonra bir daha kılan bilirim. İbadeti kendine iş ediniyor.
“Üç çocuğum altı torunum var, atölyeden emekli oldum, mahalle camisinde işe girdim. Evde oturunca hanım rahat vermiyor, cami bahçesinde sakım söğütün gölgesinde namaz vakti gelene kadar memleketi kurtarıyoruz, ezan okununca abdest alıp namaza duruyoruz.”
Tarih değişir olaylar, insanlar, zihniyetler değişmez. Yirmi- otuz sene sonra belki de “CHP kıytırıktan bir hastalığı bahane edip camileri kapattı. Cemaat-i müslimin Cuma namazını bile kılamadı. Müslümana zulmetti İslam'a küfrettiler.” diyecekler. Ve yarın bir gün "Koronaya yakalandım, size canlı canlı yaşadıklarımı yayınlayacağım, hastalıkta birinci günüm." deyip çekim yapacak, sosyal medyaya dağıtacak münasebetsizler türeyecek.
